De geur van afgevallen populierenbladeren is echt mijn madeleinekoekje, dat me terugbrengt naar mijn jonge jaren. Er stond toen op heel veel plaatsen rijen canadapopulieren, cultivars, aangeplant omdat die vrij snel groot worden, recht zijn en zacht hout hebben dat geschikt was voor de luciferindustrie. Het lijkt me dat afgevallen bladeren van andere bomen toch niet diezelfde geur verspreiden. Al zijn het niet de mooiste bomen misschien, ik zou ze toch missen om die reden.
De herfst is op zich al een seizoen van neergang, van herinneringen aan toen de blaadjes nog groen en fris waren. Het belooft geen vol groen bladerdak zoals de lente dat belooft, geen warme dagen vol vogelgekwetter, maar lege kruinen en stilte doorbroken door krassende kraaien.
Dus laat me in dit jaargetijde door een tapijt van bruine populierenbladeren waden, terwijl ik mijn jas toch maar dichtrits want het wordt al wat frisser, en ik denk gegarandeerd terug aan toen ik nog een jong, klein blaadje was. Melancholie heet dat, geloof ik.